Aslında Bakarsanız

Aslında bakarsan unutmaya kıyamadığım kadarsın içimde. Şüphe etmelisin zerrelerinden. Var olmak ve ya yok olmak değil asıl mesele... Yaşanmak, yaşamak,yaşayabilmek ve hissedebilmek seni. Kendimi belkide. Bir zamanlar aynı saat diliminde aynı havayı solumak birlikte. Kaygısızca arşınlamak okul yolunu sabahın köründe. Duyarsız bakışlar arasından geçip gitmek öyle.Özledim desem de ben şimdi; Kaç bakışımın izi kaldı gözlerinde? Kaç kez yeniden demeli geçmişi unutmak adına? Bilemedim, sence? Soruya soruyla dönmek adetim olmasada bu aralar bende bende değilim. Bilirsin tam olarak gidemem hiçbir zaman.Kendimden koparım en çok o vakit azalır ölürüm biraz bilmezler, sen dahil. En çokta kendimi incitirim bu aşk olaylarında ben. Dilim defalarca yandıysa da bu sütten, üflemem yine inatçıyım ben.
Şiirlerim benden af dileyin, dilim damağım kurudu artık. Yetti, bitti yüreğimdeki mürekkebim.

Beni bu hayat değiştirmedi, büyüdüm sadece hepsi bu. Daha koyu pembe oldu hayallerim o kadar, belki onlar siyaha yaklaşacaklar yaşlandıkça ben. Okuduğum dili ağır romanlardan biriydi hayat, anlamasamda özet çıkardım işte kendimce bir dilde.

 Ve ben herşeyi unuturumda üzerimde hakkı olanları asla, bir de gülümsemeyi unutmam ben herşeye rağmen ...

Kaldırmayın beni bırakın işte burda. Günahlarımla gelmeyin karşıma. Enkazdan çıkan bir eşya haz vermez insana. İçimde yarınlarım uyuyorsa ve hala yaşıyorsam ,size rağmen; bir umut var demektir. Yanlışlarınızı kendinize saklayın! Susuyorsamda sebebi var, konuşursam şiirlerimi yakacaklar bu şehrin holiganları.
Elis Özer