Sana
uzaktan yazıyorum;
Ta
kalbinden…
Susuşların
içinden şiirler çalarak;
Geliyorum
tenha rüyalarına.
Çıkmazda,
görebildiğim dar caddeler.
Çünkü
biri eksik buralarda.
Bir
hoyrat İstanbul’sun,
Ardında
hülyaların, deryaların, ayyaş balıkçıların…
Tuzu
tadı yok sensiz iken;
Bu
kimsesiz, hovarda Marmara’nın.
Hiç
doğmayacak baharların bekçisidir yalnızlığım.
Ayrılığın
sığ sularında ben,
Hem
içer hem de ağlarım.
Zaman
döner, ben yine umut bağlarım.
Tanıdık,
tanımadık tüm insanlar
Ürkekleşmiş
görmeyeli ne çok…
Telaşın
esiri olmuş bu kentte,
Bilen
kendini ,kimse yok.
Ve
tüm bunlara rağmen,
Unutturmadı
İstanbul geçip gitmişleri.
Bu
şehrin Boğaz’ı sayende güzel bu kadar,
Bilmeni
istedim ki;
Bu
gidişini İstanbul hak etmedi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder