I
Bir ahşap sandalye,
Sesi var kahveye çalan.
Üzerinde bir adam
Yaşlı mı yaşlı,
Kıyılarında çenesinin
Tatsız durmuş gri sakalları.
Gözleri yapraklanmış ağaçların
Camlara ilişmiş mevsimi.
Çocukların çikolatalı dudakları
Dünyada yaşamak kadar eski.
II
Fularını düğümledi mor kadın
Sırça sandalyenin boynuna
Köpekler uludu yeryüzüne
İzleri karların altında
Mürekkebi akıyor bir şehrin
Kadınların mavi gözlerinden
Çıkarıp çakısını cebinden
Yırtıyor bir adam kafiyeli sözleri
Kargalar temizliyor burnuyla
Çakıdaki mor izleri…
III
Dağsız yıldızlar oturmuş
Alnının en kırışık yerine
Köyü iğde kokarken
Gelip yerleşmiş metropolde bir eve.
Mor kadının
Şiir yazamayışı da bundan
Ziftli caddeler ona göre değil.
Çiğnenmiş gökyüzü çoktan.
ELİS ÖZER
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder