Yeşil Gözlü Dev / Elis ÖZER

Bir şans daha vermedi gökyüzündeki son yaşlarımız. Bizim gibi karanlık artık evren. Geri dönüşü yok ürkmüşlüğümüzün, çocukluğumuzun da anlamı yok birbirimizden başka. Saçlarını okşa şimdi benim yerime hüzünlü bir şarkıda. Yaslan kendi omzuna ve ağla, nehirler kadar hıçkır istersen. Aklına getir sonra sözünü. ‘Sana ihtiyacım yok artık’. Sonra otur vazgeçenin kaybetmesinin şerefine iç benim bir zamanlar yudumladığım o dışında kırmızı sarmaşık figürü olan bardaktan.

Sessizlikle boğuş benim yoksunluğumla. Gerçi beraberken de sessizdik biz. Yeşil gözlü devim benim. Beni unut. Zamanı tamda şimdi bunun. Çürümüştük. Kahrolmuştuk. Fark etmesek de. Dur yapma. Beni unutma. İçin burkulsun eksik kaldığında. Ellerine bak beni sahiplenemeyen ellerine. Dön aynaya. Yılları anımsa. Gözyaşlarımda boğulan yıllarımızı anımsa. Sessizliğine geri dön sonra. Beni kötü bilme.

Ben yapmadım bu dünyanın kötülüklerini. Ağladığım kadar mutlu olabilmeyi ne kadar isterdim bilsen. Beni unutma. Yazma istersen artık hiç. Ama beni unutma. Kızarmadı yanaklarım seni unutmaya çalıştığımda. Ayrılık bu bünyenin çocuksu alışkanlığı bilirsin benden çok daha fazla. Hoşça kal yeşil gözlü devim.

Gökyüzünde batmaya gidiyoruz yine beraberiz. Beni unutma. Aynı cehennemde öleceğiz. Beni unutma. Ama seni unuttum bu yazıda bunun kanıtı ya.

ELİS ÖZER